Κωδικός:Κ/ΚΣΤ ΕΠΚΑ/Α4/551
Θέση:Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά
Κατηγορία:Έργο Μικροπλαστικής
Είδος:Ειδώλιο
Υποδιαίρεση:Ειδώλιο Γυναικείο
Κατάσταση Διατήρησης:Συγκολλημένο
Υλικό:Πηλός
Περιγραφή:Ειδώλιο όρθιας γυναικείας μορφής από την οποία έχει αποδοθεί μόνο το ανώτερο τμήμα του κορμού χωρίς τα πόδια. Είναι συγκολλημένο από μικρότερα θραύσματα. Ιδιαίτερα στην οπίσθια όψη υπάρχουν μικρές θραύσεις και απολεπίσεις της εξωτερικής επιφάνειας, καθώς και ραγίσματα. Η πρόσθια όψη είναι κατασκευασμένη σε μήτρα, ενώ η οπίσθια είναι χειροποίητη. Και οι δυο όψεις έχουν καμπύλη επιφάνεια εσωτερικά και συνδέονται μεταξύ τους δημιουργώντας μια γωνιώδη άρθρωση στις πλάγιες όψεις εξωτερικά. Στο εσωτερικό του ειδωλίου σχηματίζεται κωδωνόσχημη κοιλότητα, αλλά το κεφάλι αποτελείται από συμπαγές κομμάτι πηλού που έχει πυρήνα. Αρκετά καλά διατηρείται, στην πρόσθια εξωτερική όψη, το λευκό επίχρισμα που αποτελούσε το υπόστρωμα χρώματος. Λευκό επίχρισμα καλύπτει και τμήμα της οπίσθιας όψης, στο δεξιό ήμισυ του ειδωλίου. Μελανοί λεκέδες ιζήματος καλύπτουν κατά τόπους το λευκό αυτό επίχρισμα. Η όψη καλύπτεται από γκριζωπό -αρχικά μελανό- χρώμα. Ίχνη γαλάζιου χρώματος διατηρούνται στο απόπτυγμα του πέπλου, στις γειτονικές παρυφές καθώς και στο λαιμό. Ελάχιστα δείγματα καστανέρυθρου χρώματος σώζονται επίσης πάνω στο απόπτυγμα, στο ύψος του στήθους, καθώς και στο λαιμό. Φαίνεται ότι το ρούχο έφερε συμπληρωματική διακόσμηση από καστανέρυθρο χρώμα πάνω σε γαλάζιο βάθος. Η μορφή είναι μετωπική. Έχει μακρύ πρόσωπο με λεπτά και ήρεμα χαρακτηριστικά. Τα μαλλιά διαμορφώνονται σαν στεφάνη πάνω από το στενό μέτωπο. Χωρίζονται ελαφρά στο μέσο και αναπτύσσονται σαν μια συνεχόμενη καμπύλη γραμμή, που έχει όμως πλαστικό βάθος. Προς τα πίσω, ημικαλύπτουν τα αυτιά και στη συνέχεια πέφτουν κατακόρυφα πάνω και πίσω από τους ώμους. Η επιφάνειά τους διαμορφώνεται απο μικρές, οριζόντιες, πλαστικές γραμμώσεις. Στο κεφάλι φορά στεφάνη. Η μορφή είναι ενδεδυμένη με χειριδωτό χιτώνα. Πάνω σε κάθε βραχίονα διακρίνονται τέσσερα πλαστικά αποδοσμένα κουμπάκια, που εξυπηρετούν την συγκράτηση του ενδύματος. Ο χιτώνας καλύπτεται από πέπλο, ο οποίος πέφτει κατακόρυφα πάνω στο σώμα, δημιουργώντας τριγωνικές πτυχώσεις που ανοίγουν προς τα κάτω. Ο πέπλος κολπώνεται στη μέση, δημιουργώντας ένα μικρό απόπτυγμα που δηλώνεται πλαστικά, με μία συνεχόμενη καμπύλη γραμμή. Το κυρίως απόπτυγμα πέφτει ελεύθερα, λίγο ψηλότερα από την κόλπωση, και σχηματίζει μια επίπεδη επιφάνεια από την οποία προεξέχουν ελαφρά τα στήθη. Οι παρυφές του αποπτύγματος ακολουθούν τις αντίστοιχες της κόλπωσης. Και στις δύο περιπτώσεις αναδιπλώνονται έτσι, ώστε να δηλώνεται και η εσωτερική επιφάνεια του υφάσματος. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα άνω άκρα δηλώνονται σα να βρίσκονται κρυμμένα κάτω από τον πέπλο. Στην ουσία έχουν εξασθενήσει από το ύψος του αγκώνα και κάτω. Αναπαρίστανται ανάγλυφα οι παρυφές του μανικιού, χωρίς να προβάλει από αυτές το κατώτερο τμήμα του χεριού. Η "φούστα" του πέπλου αποδίδεται με κατακόρυφες, ανάγλυφες γραμμώσεις, στενά διατεταγμένες μεταξύ τους. Πηλός λεπτόκοκκος, πορτοκαλόχρωμος. Από τη Σαλαμίνα.